Օրերս լրատվամիջոցներում հրապարակումներ եղան այն մասին, որ Ռուսաստանը լայնածավալ զորավարժություններ է անցկացրել Կասպից ծովում, մասնավորապես դրա ռուսական հատվածի կենտրոնական և հարավային մասերում։ Զորախաղերին մասնակցել են կասպյան նավատորմի մոտ հազար զինծառայող, 30 ռազմանավ, դեսանտային կատեր, օժանդակ նավեր, այդ թվում` դրոշակակիր «Դաղստան» և «Թաթարստան» հրթիռակիր նավերը։ Նկատենք` անցած տարվա վերջին ջրարկված «Դաղստանը» զինված է ամենաարդիական զինահամալիրով և ընդունակ է միաժամանակ ոչնչացնելու վերջրյա, ստորջրյա և օդային թիրախներ։

ՈՒկրաինայի քաղաքական և զինվորական ղեկավարներն անկախության դարավոր պայքարի ընթացքում մեկ անգամ չէ, որ հարկադրված են եղել օգնության կանչել Օսմանյան կայսրությանը, հիանալի հասկանալով, որ այդ պետությունն ամենահուսալի և ընդունելի դաշնակիցն ու գործընկերը չէ, ավելին, նա միշտ ձգտել է կա՛մ ՈՒկրաինան ենթարկել իրեն, կա՛մ օգտագործել իր շահադիտական նպատակներով, այն է` հյուսիսային մերձսևծովյան տարածքներում հաստատել և պահպանել իր գերիշխանությունը։

Երևանի ավագանու ընտրություններն էլ «լմնցան»: ՀՀԿ-ն` 41, ԲՀԿ-ն` 17 ու «Բարև, Երևանը»` 7 անդամներով մտան ավագանի: Ընտրություններից առաջ ընտրակեղծիքների դեմ պայքարի համար բանակցությունների սեղանի շուրջ հավաքված երեք ուժերից երկուսը` ՀՅԴ-ն ու ՀԱԿ-ը, չհաղթահարեցին անցումային շեմը, իսկ երրորդը` ԲՀԿ-ն, վատ չդիրքավորվեց: Թերևս, հնարավոր լիներ ֆիքսել, որ ընդդիմադիր կամ, ինչպես վերջերս են օգտագործում, ոչ իշխանական ուժերից գոնե մեկը ներկայացված կլինի ավագանիում` «Բարև, Երևանին» չհաշված, վերջինիս ձայները 7-ն են ընդամենը: Բայց հարց է, թե ԲՀԿ-ն որքանով է ընդդիմություն:

Վաղը լռության օր է` Երևանի ավագանու ընտրություններից առաջ: Սովորական համայնքային ընտրություն, որ, սակայն, այլ զբաղմունքներ չունենալու պատճառով, համատեղ ջանքերով դարձավ համապետական նշանակության իրադարձություն: Հայաստանի Հանրապետության մայրաքաղաքն ընտրելու է իր քառամյա կառավարման մեխանիզմը աշխատեցնող մարդկանց: Առաջին հայացքից միայն: Որովհետև իրականում Երևանը երևանցիների համար կառավարում են մանր ու առավել մանրիկ չինովնիկներն իրենց փոքրիկ պաշտոնիկներով` ամենափոքր հարցն էլ դարձնելով ամենամեծ, տևական ու դրամական լուծում պահանջող: Եթե կասկածում եք, փորձեք չորրորդական նշանակության մի փաստաթուղթ ստանալ որևէ պաշտոնյայից: Ամենաարագը` մեկ շաբաթում:

Ավագանու ընտրությունների ավարտվող քարոզարշավի առանձնահատկությունների կարճ քրոնոմետրաժը։

ՈՒկրաինան, որպես մի երկիր, որի բնակչության ճնշող մեծամասնությունը հանդես է գալիս ընդդեմ ՆԱՏՕ-ի, և որտեղ միաժամանակ նկատելի քաղաքական ու քաղաքացիական ակտիվություն է հանդես բերվում, չի կարող երբևէ ընդունվել դաշնախմբի մեջ, անգամ բնակչության շրջանում «բացատրական լայն աշխատանքի» անցկացման պարագայում։

Պարզապես տխուր է, մարդկայնորեն տխուր այն ամենը, ինչ կատարվում է այս օրերին Երևանի ավագանու ընտրության առիթով: Առաջին հայացքից ամեն ինչ քիչ թե շատ նորմալ է: Օրենսդրորեն ամեն ինչ համարյա օրինաչափ ու կատարյալ է. քաղաքական ուժերը ճիշտ ժամանակին, պահպանելով բոլոր կանոնները, պայքարում են համայնքային (հիշեցնում եմ` բնավ ոչ համապետական, ընդամենը համայնքային) ընտրություններում հաղթելու համար, որը չորս տարով ավագանու անդամի կարգավիճակ է տալիս: Ճիշտ է, այդ համայնքը մայրաքաղաքն է, Հայաստանի դեպքում` պետության կեսը բնակչության թվով, մյուս ազդեցությունների մասին չեմ ասում: Առաջին հայացքից, իրոք, ամեն ինչ ճիշտ է ու օրինաչափ: Բայց հանճարեղ է ասված, որ սատանան մանրամասների մեջ է: Մանրամասներ, որոնք բնավ էլ չորրորդական նշանակություն չունեն: Մանրամասներ, որոնք մեր կյանքի ամբողջությունն են կազմում: Մանրամասներ, որոնք անմահ են պահում սատանային:

Ընտրական եռաֆազ ցիկլն իր ֆինիշին է մոտենում` գործընթացի նկատմամբ հետաքրքրությունն իսպառ կորցրած: Միակ ինտրիգը, որ կարող է «տեսարան» ապահովել, մնացել է մայիսի 9-ի հանրահավաքը, որ կարող է սնուցող «երակ» դառնալ հետընտրական զարգացումների համար: Մոդերատորները կփորձեն պահել լարվածությունը, մի քիչ էլ այս ընտրությունները հարամելու, ազդեցություն ձեռք բերելու համար, ինչը նույնքան անհեռանկար է, որքան նախագահականի հետընտրական զարգացումներն էին: Եթե ոչ ավելին: Շա՜տ ավելին։

Թուրքիայի ներքին և միջազգային դրությունը շատ հակասական է և այդ երկարատև իրավիճակն անդրադառնում է համաշխարհային տնտեսության և քաղաքականության մեջ տիրող ճգնաժամային երևույթների վրա։ Ձգտելով դառնալ Մեծ Մերձավոր Արևելքի առաջատար պետությունը, Թուրքիան զգալի հաջողություններ է արձանագրել տնտեսության մեջ և սոցիալական ոլորտում, տարածաշրջանային նոր քաղաքականություն է իրականացնում, սակայն շարունակում է կախման մեջ մնալ ԱՄՆ-ի, ՆԱՏՕ-ի, Եվրամիության և միջազգային ֆինանսական կառույցների հետ հարաբերություններից։

Վերջերս Ռուսաստանի լրատվամիջոցներում հաճախակի են դարձել հարձակումները վարչապետ Դմիտրի Մեդվեդևի վրա: Նույնիսկ կանխատեսումներ են արվում, թե երկրի կառավարող վերնախավում քաղաքական-տնտեսական չհուսադրող իրավիճակի հետ կապված սրվում է երկու քաղաքական ուժերի` Պուտինի և Մեդվեդևի կողմնակիցների հակամարտությունը: